Οι λογοτέχνες εμπνέονταν ανέκαθεν είτε από την πραγματικότητα και τα όσα συνέβαιναν στον καιρό τους είτε από φανταστικούς κόσμους που οι ίδιοι έπλαθαν είτε και από τις δυο περιπτώσεις. Σήμερα τα γεγονότα που συμβαίνουν είναι τέτοια που είναι δύσκολο να τα προσπεράσει κανείς χωρίς να γράψει γι’ αυτά – και αναφέρομαι κυρίως στην τριετία της πανδημίας και τα όσα έχουν ακολουθήσει μετά τον covid-19 μέχρι και σήμερα.
Προσωπικά, αν και στο παρελθόν έχω ασχοληθεί με πολλά θέματα από την τρέχουσα κοινωνικοπολιτική επικαιρότητα, τα τελευταία χρόνια της πανδημίας βρίσκομαι σε εσωστρέφεια και περισυλλογή. Ως κωφό άτομο, που είμαι, η πανδημία με «χτύπησε» ίσως περισσότερο από τους πιο πολλούς, αφού ξαφνικά βρεθήκαμε όλοι να φοράμε μάσκες στο πρόσωπο. Αυτό για εμένα σήμαινε ότι αδυνατούσα, κι ακόμη μέχρι σήμερα αδυνατώ σε πολλές περιπτώσεις, να επικοινωνήσω για τα πιο βασικά πράγματα, αφού δεν καταλαβαίνω ούτε μια λέξη αν δεν μπορώ να διαβάσω τα χείλη των άλλων.
Πιστεύω ότι η ξαφνική, αδιανόητη και απόλυτη αδυναμία επικοινωνίας στην οποία βρέθηκα αυτή την τριετία (αν εξαιρέσουμε τη γραπτή επικοινωνία κυρίως μέσω του διαδικτύου) συνεκδοχικά με οδήγησε και σε ένα είδος «φίμωσης» και στην ποιητική μου παραγωγή – στην οποία περισσότερο κατέφυγα στη λύση των «φαντασιακών κόσμων».
Στους άλλους λογοτέχνες, των οποίων το έργο παρακολουθώ (και κυρίως στους ποιητές) νομίζω ότι η αντίδραση ήταν μοιρασμένη: άλλοι επέλεξαν να γράφουν για αυτά που ζούμε και άλλοι αντέδρασαν με φαντασιακά καταφύγια.
Λένε πως το τέλος της πανδημίας, το οποίο είναι πια ορατό στον ορίζοντα, θα σημάνει και την έναρξη νέων κοινωνικών ζυμώσεων και την έκρηξη μιας εξωστρέφειας και ανάγκης κοινωνικής αλληλεπίδρασης των ανθρώπων – πράγματα που θα φανούν και στη γραφή μας τα επόμενα χρόνια. Με τα γεγονότα να τρέχουν (πόλεμος στην Ουκρανία, ενεργειακή κρίση κλπ) μένει να δούμε πώς θα επηρεαστεί η λογοτεχνική παραγωγή τα επόμενα χρόνια.
Θα κλείσω αυτό το σημείωμα με ένα απόσπασμα από το ποίημα Covid 19, το οποίο είναι από τα λίγα ποιήματα που έγραψα μέσα στην καραντίνα και συνοψίζει την τρέχουσα επικαιρότητα της πανδημίας (και όχι μόνο).[1]
Μάσκες φόρεσαν στους δρόμους και περάσαν νέους νόμους
και μας εγκλωβίσαν τώρα μέσα στην καταστολή.
Τη ζωή μου θέλω πίσω – κι αν δεν ήθελα να ζήσω
τώρα ψάχνω για να ελπίσω μες το φόβο μια ρωγμή.
Έτσι μίκρυνε ο κόσμος και μας σφίγγει σαν ποινή.