Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΧΕΙΡΑ

Μνήμη Robin Williams

Δεν μας σοκάρει ο θάνατος μυρίων
σ’ ακραία των πολέμων καθεστώτα
και καταγράφουμε, των βασανιστηρίων
τα θύματα ως σκέτα “γεγονότα”.
Είμαστε αιμοδιψή και βίαια όντα
κι έχουμε μόνο μια απαράβατη συνθήκη:
σε βρίσκει ο θάνατος, μ’ αρρώστια ή από σπόντα,
μα ν’ αφαιρέσεις τη ζωή σου, δεν σου ανήκει.

Όλες συναίνεσαν σε τούτο οι θρησκείες
κι όλα τα δόγματα, τα ρεύματα της σκέψης:
πείνα ν’ αντέχεις και στερήσεις, κακουχίες
σε μια μελλούμενη εικόνα να πιστέψεις
κι ό,τι κι αν τύχει έτοιμος να ’σαι, να παλέψεις
να μετατρέψεις κάθε ήττα σου σε νίκη
και το παιχνίδι ως το τέλος να το παίξεις,
μα ν’ αφαιρέσεις τη ζωή σου, δεν σου ανήκει.

Όλη συναίνεσε της Δύσης η κουλτούρα,
που υποχρεώνει, θες δεν θες, στην ευτυχία.
Γύρισ’ ελεύθερος, σαν πεταλούδα ή σβούρα
και κατανάλωσε ό,τι βρίσκεις, για ευωχία.
Με σκέψη πάντα θετική (τι κωμωδία! )
αγόρασ’ ό,τι βλέπεις στην προθήκη.
Είσαι κυρίαρχος, σου ανήκει η ευδαιμονία
μα ν’ αφαιρέσεις τη ζωή σου, δεν σου ανήκει.

Ω φίλοι, δεν ακούτε; Του αυτοκτόνου
τα σωθικά ηχούν – κραυγή ουρανομήκη –
κι όλο σπαράζουν κι είν’ η ένταση του πόνου
που θ’ αφαιρέσει τη ζωή του, που του ανήκει!